Hope

¿De qué parte de Euskal Herria eres?

Euskal Herriko zein tokitan bizi zara?

Vitoria-Gasteiz.

Gasteizen.

¿Porque firmas con el nombre de Hope?

Zergatik sinatzen duzu Hope izenarekin?

Tras 3 años escribiendo varios nombres, entre ellos SOS, ZES, SUKER… me sonaba todo parecido, así que cogí un diccionario de inglés y fui viendo palabras. Cuando llegué a HOPE supe que era esa! Me gustaba el significado y la palabra en sí: tenía fuerza. Empecé a poner HOPE en 1995 y aún aguanté las otras firmas un tiempo, pero poco a poco las dejé.

3 urte pasa nituen izen ezberdinekin sinatzen; SOS, ZES, SUKER… Denak berdinak zirela uste nuen, beraz, ingeleseko hiztegi bat hartu eta hitzak bilatzen hasi nintzen. HOPE ikusi nuenean, hori nirea izango zela ikusi jakin nuen. Hitza eta esanahia gustatzen zitzaidan. 1995ean HOPE idazten hasi nintzen, nahiz eta beste sinadurak denbora batez mantendu nituen.

¿Como fueron tus comienzos en este mundo?

Nola hasi zinen mundo honetan?

En 1992 durante el instituto, conocí a un chaval que firmaba IRESA (que eran sus iniciales) y le veía firmar y aquello me flipó. Por aquel entonces, él utilizaba EDDING 800, que hacían un trazo muy guapo... Yo solo había visto los rotuladores de mi estuche jajaja.

Él fue el que me influyó en ese momento, yo todavía no sabía nada de graffiti. Solo se venían firmas: LULU88, ELICELF, SPEAR, DUDA, SER, ASK, STONE, EAST… yo iba al skate park de San Martín con mi bici y allí hice “MI PRIMERA PIEZA”, era febrero de 1992. Después ya empecé a ver piezas que hacían por los alrededores del skate park y aquello me empezó a flipar más y más.

Tenía entonces 13 años y en esos tiempos, era imposible conseguir sprays, así que pintaba con pinceles que le cogía a mi padre.

Imagínate, en 1994 empezamos a hacer pedidos a Barcelona a la tienda de KAPI y MOOCKIE que vendían de todo. MONTANA empezó a fabricar colores chulos, más para graffiti que los sprays colors que podíamos conseguir de vez en cuando a precios desorbitados, pero era lo que había. Luego ya empezó a vender DUSH botes y todo fue un poco más fácil. Bastante tiempo después, fue la tienda Fundición la que vendía también y y ya la era moderna.

1992an, institutuan IRESA izenarekin sinatzen zuen mutil bat ezagutu nuen. Sinatzen ikusten nuen eta izugarri gustatu zitzaidan. Berak Edding 800 errotulagailuarekin sinatzen zuen, baina nik ez nuen inoiz horrelakorik izan, kar kar.

Nik ez nuen ideiarik, bakarrik horrelako sinadurak ikusten nituen: LULU88, ELICELF, SPEAR, DUDA, SER, ASK, STONE, EAST… Ni San Martineko skate park-era joaten nitzen eta pieza batzuk ikusi nituen. Mundu hori gero eta gehiago gustatzen hasi zitzaidan.

13 urte nituen eta ezinezkoa zen adin horrekin spray-ak lortzea. Horrezkero, nire aitari hartzen nizkion pintzelekin margotzen nuen. 1994an, Bartzelonan eskaerak egiten genituen, KAPI eta MOOCKIE- dendan. Denetarik saltzen zuten han. MONTANA-k kolore guapoak fabrikatu zituen eta sprays colors baino merkeagoak ziren. Geroago, DUSH-ek ere poteak saltzen zituen eta egoera erraztu zen. Urte batzuk  pasata, Fundicion  dendan ere saltzen hasi ziren.

¿Algún sitio donde hayas pintado y lo recuerdes con especial cariño?

Margotu duzun zein leku gogoratzen duzu bereziki?

Decir un solo sitio es difícil de decir, hay muchos: las JAMS a las que me invitaban, tardes de muchas horas… pero me quedo con uno en concreto: un cartel de publicidad abandonado en Zaragoza. Era un rodillo gigante, solo acercarte donde empezabas a pintar ya necesitabas el palo del rodillo!! Lo hice una noche que me acompañó DUSH ida y vuelta y entonces solo lo hice  en blanco. Era de chapa amarilla y se quedó así. Al año siguiente fui yo solo y lo volví a pintar porque se estaba borrando. Le hice además un trazo negro que se veía la pieza a kilómetros jajajaja!!

Estuve toda la noche esperando a que amaneciera para poder echar la foto. Estuvo guapo ver cómo salía el sol de verano. La pieza se comía mucho porque pasa por un lado la autopista y por el otro, paralelamente, la Nacional que va de Logroño a Zaragoza.

La recuerdo con cariño porque hace poco la tiraron para ampliar la carretera y porque gente ajena al graffiti pasaba por allí de vuelta de vacaciones y me decían que la habían visto. Además, es la más grande que he hecho que yo recuerde.

Zaila da leku bakar bat esatea, asko daude: JAMS adibidez. Baina Zaragozan publizitate kartel batekin geratuko naiz. Erraldoia zen. Errodiloko makila behar zen margotu ahal izateko. DUSHekin joan nintzen, joan-etorria gau berean. Zuriz egin nuen, txapa hori batean. 

Hurrengo urtean bakarrik joan nintzen eta berriz ere margotu nuen, azabatzen ari zen eta. Gainera, zati beltz bat egin nion, hobeto ikusteko (km-tara ikusten zen). Gau osoa pasa nuen han, egunsentia itxaroten argazkia atera ahal izteko. Polita izan zen. Logroñotik Zaragozara doan autopistan izan zen eta bi aldetatik ikusten zen. Duela gutxi, kartela bota zuten errepidea handitzeko. 

Egin dudanen artean, handiena dela uste dut. Jendeak esaten zidan errepidetik oso ondo ikusten zela.

Y ¿algún sitio donde te gustaría pintar?

Non gustatuko litzaizuke margotzea?

Sin ninguna duda, Madrid. Quizás suene a poco, pero es la ciudad que me marcó en el mundo del graffiti. Hice un viaje en 1993 con mi padre en tren y me quedé flipado… de no haber visto apenas graffiti a llegar a Madrid y todas las vías machacadas. En esos tiempos no tenía cámara para poder hacer fotos, así que tuve que memorizar todo lo que pude para no perder aquel recuerdo. Nunca he pintado en Madrid, solo alguna que otra firma pero nada más.

Tampoco he viajado mucho al extranjero, pero en Burdeos también me gustaría pintar. En un viaje que hice por trabajo, vi en las afueras de la ciudad a peña pintando piezones y con rap a tope. Me moló que mantuvieran esa esencia HIP-HOP tan pura.

Madrid, duda barik. Agian gutxiesteko izena da, baina hiri horrek markatu ninduen. 1993an Madrilera bidaiatu nuen eta asko harritu ninduen. Han dena margotuta zegoen. Ez nuen argazki kamerarik eta ezin izan nuen egoerari argazkia atera. Inoiz ez dut Madrilen margotu, bakarrik sinaduraren bat.

Horretaz gain, ez dut asko bidaiatu, baina Burdeosen asko gustatuko litzaidake margotzea. Lanagatik behin joan nintzen eta Hip Hop cultura hori ikusi nuen hiriko kanpoaldean, margo onez inguratuta.

Graffiti ¿Cantidad o calidad?

Graffiti kopurua edo kalitatea?

Jajaja! La mezcla perfecta sería cantidad de buena calidad, claro. Pero si tengo que elegir, me quedo con la calidad. También depende de la edad que tengas. Cuando empiezas, quieres darte a conocer y machacar para hacerte un nombre y te importa menos el estilo que intentas desarrollar; pero después de tantos años, las ganas de poner tu nombre van disminuyendo un poco y te apetece quedarte a gusto con lo que haces y más cuando cada día tienes más obligaciones.

Jajaja! Bien arteko nahasketa izango zen hoberena. Hala ere, kalitatearekin geldituko naiz. Adinak asko kondizionatzen du. Hasten zarenean, zure izena zabaldu nahi duzu eta horri bakarrik ematen diozu garrantzia. Urteak pasata, zure izenak garrantzia duenean, kalitateari ematen diozu gero eta garrantzi gehiago.

¿Cuál es tu crew? ¿Quién la compone?

Zein da zure crew? Nortzuek osatzen dute?

No pertenezco a ninguna crew, pongo TMC desde 1993 o por ahí, cuando unos cuantos del barrio nos pusimos a pintar, de los cuales solo continúo pintando yo. Lo sigo poniendo porque para mí es como si pusiera mi apellido. Normalmente, pinto solo cuando puedo y de las veces que puedo, cuando me apetece.

Ez daukat  “crew”-rik. TMC idazten dut, auzoko batzuk hasi ginelako elkarrekin margotzen, 1993 urtean. Horien artean nik bakarrik jarraitzen dut margotzen. Hala ere, hori idazten jarraitzen dut, niretzako nire abizena bezala da eta. Normalean bakarrik margotzen dut.

¿Cuál dirías que es tu escritor favorito?

Nor da zure idazlerik gogokoena?

No tengo un escritor favorito. Cuando era pequeño sí que podría decir que DUDA EQUIS era mi preferido…. Cada vez que pintaba, íbamos corriendo a ver su pieza y me quedaba bastante rato analizando cada detalle que había en ese mundo de colores, letras y muñecos. Hoy en día le admiro aunque no pinte tanto.

También me gustaba de aquella época TARANTINI de Barcelona y ahora, flipo con mucha gente, disfruto viendo todo el graffiti que puedo local, nacional o de donde sea.

Esango nuke ez daukadala idazlerik gogokoena. Txikia nintzenean DUDA EQUIS zen. Margotzen nuen bakoitzean bere margoa ikusi denbora luzez egoten nintzen hori analizatzen. Gaur egun asko miresten dut, nahiz eta hainbeste ez margotu.

Garai horretan, TARANTINI gustatzen zitzaidan, Bartzelonakoa. Gaur egun, berriz, hemengo graffitiarekin asko disfrutatzen dut.

¿Algo que quieras decir para acabar?

Zeozer esan nahi duzu bukatzeko?

Muchas gracias por la entrevista, por vuestro trabajo en dar a conocer gente que como yo, no salimos en las revistas jajajaja!!! Igual es que no me lo merezco… Reconozco que mi nivel no es muy vistoso, pinto siempre sin boceto y sale lo que sale jaja, pero eso no quiere decir que no le eche ganas cada vez que pinto.

Saludos a IGU, DUSH, TREVA, KERAS, GEST, VERSO, OHER y para todos los que habéis pintado alguna vez conmigo y hemos echado un rato juntos. Agur y gracias!!!

Eskerrik asko elkarrizketa eta egiten duzuen lanagatik. Eta, agian ez dut merezi, baina ni bezalako garrantzi gutxigo idazleak ezaguztarazteagatik. Aitortzen dut nire nibela ez dela ikusgarria. Bozetorik gabe margotzen dut, baina gogo handiak jartzen ditut margotzen dudan bakoitzean. 

Agur bero bat IGU, DUSH, TREVA, GEST, VERSO, OHER eta nirekin noizbait margotu duzuon guztiontzat. Agur eta mila esker!

Contacto

Euskal Herria Margotzen euskalherriamargotzen@gmail.com